Σε κάθε πόλεμο αντιμάχονται δύο «στρατόπεδα», όχι ένα!

Υπογραφή:Αθανασία Μπαξεβάνη

«Τα πολεμικά διαγγέλματα, μου θύμισε το διάγγελμα Παπανδρέου. Αλλά μήπως για πόλεμο δεν πρόκειται; Μόνο που είναι οικονομικός, και οι στρατιώτες που χάνονται στη μάχη αντικαταστάθηκαν από τους μισθωτούς» σχολίασε με την πείρα πολλών χρόνων η μητέρα μου και ο κ. Ραγκούσης την επιβεβαίωσε μιλώντας για την «απειλή της εθνικής μας κυριαρχίας». Θυμίζουμε όμως ότι στον πόλεμο υπάρχουν δύο «στρατόπεδα» που είναι αυτονόητο ότι αντιμάχονται. Το ένα, είναι το διευθυντήριο της Ε.Ε που ενέκρινε τελικά το ελληνικό πρόγραμμα Σταθερότητας (γιατί, για το «Ανάπτυξης», λέξη δεν ακούσαμε στο διάγγελμα) με την απαίτηση για «ετοιμότητα της ελληνικής κυβέρνησης να υιοθετήσει περαιτέρω μέτρα όπως και όταν κριθεί αναγκαίο»… Ποτέ δεν της φθάνουν!
Το άλλο στρατόπεδο, είναι οι εργαζόμενοι. Την επόμενη ημέρα από το πρωθυπουργικό διάγγελμα, η συνάντηση των εκπροσώπων των συνδικάτων με τους εργοδοτικούς φορείς για τη συλλογική σύμβαση του 2010, οδηγήθηκε σε «ναυάγιο» στον απόηχο των κυβερνητικών ανακοινώσεων για γενικό πάγωμα μισθών στο Δημόσιο. Σιγά μην άφηναν χαμένη την ευκαιρία οι μεγαλοεργοδότες, διότι αυτοί είναι που προσέρχονται στο διάλογο για τις Συλλογικές Συμβάσεις…
Από την πλευρά τους οι δημόσιοι υπάλληλοι, ξύπνησαν το πρωί συνειδητοποιώντας, ότι για δεύτερη χρονιά, δεν πρόκειται να πάρουν καμία αύξηση και θα περιοριστούν απλώς στην ωρίμανση του 1,5% με 2%, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού μέχρι προχθές. Ποιο είναι το όφελος του προϋπολογισμού από τη μηδενική εισοδηματική πολιτική που ανακοινώθηκε; Οι επιτελείς του υπουργείου Οικονομικών το υπολόγισαν ήδη, σε 120 -150 εκατ. ευρώ...
Και να ήταν μόνο αυτό; Χάρηκαν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι που άκουσαν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να διαβεβαιώνει ότι το πάγωμα των προσλήψεων δεν αφορά στην υγεία και στην παιδεία. «Άρα δεν θα αδειάσουν τελείως τα νοσοκομεία και τα σχολεία από προσωπικό» σκέφτηκαν και έδωσαν ένα «συν» μέσα στα τόσα «πλην», στον πρωθυπουργό.
Ήρθε όμως ο εκπρόσωπος (Δημ. Βαρνάβας), της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών και μας προσγείωσε απότομα, θυμίζοντας τι σημαίνει στην πράξη η περικοπή «εξτρά» για τη δημόσια υγεία των πολλών και των φτωχών: «Η θηριώδης περικοπή των κονδυλίων για εφημερίες σημαίνει ότι τα Νοσοκομεία θα εφημερεύουν μόνο τις τρεις εβδομάδες του μήνα και την τέταρτη θα κρεμούν πινακίδα ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ»!

Αυτοί λοιπόν οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα που οδηγούνται σε ναυάγιο οι διαπραγματεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις, του δημόσιου τομέα που βλέπουν τους πενιχρούς μισθούς τους να εξανεμίζονται από τον πληθωρισμό και την περικοπή των επιδομάτων, συγκροτούν το δεύτερο «μέτωπο» του πολέμου.
Και δεν είναι οι ούτε οι εκκλήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων( που έχουν καταστεί εν πολλοίς αναξιόπιστα), ούτε οι πολεμικές ιαχές του ΚΚΕ για αντεπίθεση, ούτε η πρόταση αγώνα για κοινό μέτωπο της Αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα κατεβάσουν τον κόσμο στα πεζοδρόμια. Μπορεί να είναι «μουδιασμένοι» προς στιγμήν οι περισσότεροι Έλληνες, διότι όταν ακούν τους αρχηγούς των κομμάτων που εμπιστεύονται και ψήφισαν να μιλούν για «συναίνεση», σαφώς και δεν το περνούν στο «ντούκου» και τους προβληματίζει για τη στάση που θα πρέπει στο εξής θα κρατήσουν. Ίσως να τους προβληματίζει ακόμη περισσότερο, η μείωση του λεηλατημένου μισθού τους με την περικοπή της ημερήσιας αποζημίωσης για μια ή περισσότερες ημέρες απεργίας. Όταν όμως συνειδητοποιήσουν ότι δεν πάει άλλο, καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν μπορεί να τους ελέγξει, ούτε πάλι κανέναν κόμμα δεν μπορεί να τους «τραβήξει από το μανίκι».
Θα κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι θα σώσει το σπίτι τους. Και δεν είναι καθόλου βέβαιοι ότι αυτό που σώζει το σπίτι τους είναι η υποταγή στους επαχθείς όρους της Ε.Ε. Ίσως να συμβαίνει και το εντελώς αντίθετο. Να βοηθούν την κυβέρνηση να δείξει στην Ε.Ε ότι οι Έλληνες, μαζί με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους οσονούπω, δεν αντέχουν άλλο αυτή την ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική αφαίμαξης. Λίγο χρόνο μόνο θέλει για να ωριμάσουν όλες αυτές οι σκόρπιες ακόμη σκέψεις από το «σοκ» του πρωθυπουργικού διαγγέλματος φτώχιας. Μετά…