Υπογραφή:Χρήστος Καψάλης
«Θέλουμε να μοιράσουμε δίκαια τα βάρη». Μας το έχουν πει σε όλους τους τόνους, ξανά και ξανά, τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Παπακωνσταντίνου, θέλοντας να πείσουν την κοινή γνώμη ότι πράγματι έχοντες και μη έχοντες θα συνεισφέρουν αναλογικά στη δύσκολη προσπάθεια αποπληρωμής του τεράστιου χρέους και εξόδου από την κρίση.
Είναι όμως εφικτό κάτι τέτοιο με τα μέτρα που ήδη έχουν ανακοινώσει και εκείνα που έχουν αφήσει να διαρρεύσουν;
Για να μην αδικούμε την προσπάθεια της κυβέρνησης, ασφαλώς πρόκειται για την μεγαλύτερη μεταρρυθμιστική προσπάθεια κατά την τελευταία 20ετία σε ότι αφορά τη λειτουργία του κράτους, τη σχέση του με το κυβερνών κόμμα από τη μια και με τους πολίτες από την άλλη, τις κυριαρχούσες νοοτροπίες εκατέρωθεν, την πεποίθηση ότι κάτι πάει να αλλάξει σε θέματα αξιοκρατίας, διαφάνειας, συμμετοχικής δημοκρατίας, κ.α.
Για όλα αυτά πράγματι η προσπάθεια που γίνεται είναι αξιοσημείωτη και έτσι εξηγείται η ανοχή του κόσμου, ακόμη και η στήριξη σε μέτρα που δεδομένα είναι οδυνηρά για την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών.
Άλλο πράγμα όμως η μεταρρύθμιση σε ότι αφορά τη λειτουργία των θεσμών και της κρατικής μηχανής και άλλο πράγμα να αποδεχτούμε την μόνιμη επωδό της κυβέρνησης ότι θα πληρώσουμε όλοι ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός.
Εάν δηλαδή με το νέο φορολογικό καθεστώς κληθεί κάποιος που έχει ετήσιο εισόδημα 10.000 € να πληρώσει 20 € και κάποιος με ετήσιο εισόδημα 1.000.000 €, 300.000 €, θα έχουν συμβάλλει ανάλογα με τις δυνατότητές τους; Συμφωνώ ότι εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Όμως ο μεν φτωχός με την πληρωμή των 20 € θα έχει στερηθεί το γάλα 15 ημερών ή τη θέρμανση μιας εβδομάδας ή κάτι άλλο εξίσου πρώτης ανάγκης αφού έτσι κι αλλιώς τα έσοδά του δεν του επιτρέπουν οποιαδήποτε πολυτέλεια και του εξασφαλίζουν διαβίωση κάτω από τα πραγματικά όρια της φτώχειας.
Αντιθέτως ο πλούσιος θα έχει συμβάλλει 15.000 φορές περισσότερο στην οικονομική προσπάθεια της χώρας αλλά θα παραμένει πάλι πλούσιος και φυσικά δεν θα έχει στερηθεί τίποτα από όσα είχε την δυνατότητα να κάνει και πριν από την καταβολή των 300.000 €.
Ναι, αλλά ο πλούσιος δεν θα προχωρήσει σε επενδύσεις με το κεφάλαιο του αν υποχρεωθεί να καταβάλει υψηλό φόρο στο κράτος, ίσως αντιπαραθέσει κάποιος.
Εδώ θα μπορούσαμε να γελάσουμε αφού οι επενδύσεις στη χώρα μας έχουν καταντήσει το πιο σύντομο ανέκδοτο. Οφείλουμε όμως να διερευνήσουμε όλες τις πτυχές του επιχειρήματος.
Πράγματι η έλλειψη επενδύσεων αποτελεί ΤΟ πρόβλημα για τη χώρα μας, αφού όλοι βλέπουμε ότι στην αγορά δεν κινούνται παρά μόνο ακάλυπτες επιταγές. Αυτό σημαίνει ότι οι απολύσεις εργαζομένων, οι πτωχεύσεις επιχειρήσεων και κατ' επέκταση η δραματική αύξηση της ανεργίας και η αδυναμία αύξησης των εσόδων του κράτους αποτελούν κρίκους της ίδιας αλυσίδας με τελευταίο εκείνον της χρεωκοπίας της χώρας.
Πως λοιπόν μπορεί να λυθεί ο γόρδιος δεσμός ώστε και οι πολίτες να συνεισφέρουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σύμφωνα με τις ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ τους και κίνητρα για επενδύσεις να υπάρξουν;
Πρώτα απ'όλα πρέπει να προστατευθούν πραγματικά οι μη έχοντες (=όσοι ζουν γύρω ή κάτω από τα όρια της φτώχειας). Όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας δεν πρέπει να πληρώνουν ούτε ευρώ, είτε πρόκειται για άμεσους είτε για έμμεσους φόρους εάν θέλουμε να ζούμε σε καθεστώς κοινωνικής δικαιοσύνης.
Δεύτερον, πρέπει να χτυπηθούν όσοι φοροδιαφεύγουν ή εισφοροδιαφεύγουν είτε πρόκειται για πολίτες είτε για ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ είτε για ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ. (Σε αυτό τον τομέα δεν άρχισε άσχημα η κυβέρνηση αλλά ουσιαστικά θα κριθεί από την αντιμετώπιση ΓΝΩΣΤΩΝ εταιριών και κρατικών φορέων που χρωστούν τεράστια ποσά στα ασφαλιστικά ταμεία).
Τρίτον, θα πρέπει η φορολόγηση για τους έχοντες και κατέχοντες να είναι πολύ βαρύτερη απ'ότι εξαγγέλθηκε και να μειώνεται αναλογικά, όταν αποδεδειγμένα προχωρούν σε επενδύσεις δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και ενισχύουν την οικονομία της χώρας , ιδιαίτερα στον τομέα της καινοτομίας, της έρευνας (και κατά συνέπεια της ανταγωνιστικότητας). Άλλωστε η κινητικότητα γύρω από νέα επενδυτικά σχέδια και η πεποίθηση ότι πράγματι η χώρα αλλάζει σε σχεδιασμό, νοοτροπίες, ιδέες, αποτελούν τους παράλληλους αναγκαίους μονόδρομους για να αλλάξει η ψυχολογία αυτοκαταστροφής που έχει κυριαρχήσει στην ελληνική κοινωνία και οδηγεί πολλούς να μαζεύουν τα λίγα ή πολλά ευρώ που τους έχουν απομείνει σε σεντούκια, χρηματοκιβώτια ή τράπεζες του εξωτερικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου