Υπογραφή:Αθανασία Μπαξεβάνη
Γιατί έγιναν τόσο εχθρικοί οι Γερμανοί απέναντι στους Έλληνες αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, ακούγοντας τις γερμανικές ιαχές «αφήστε τους Έλληνες να αυτοκαταστραφούν», ή το «Μετά τις τράπεζες θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν».
Να φανταστεί κανείς, ότι ως απάντηση στην προκλητική στάση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας, έφτασε και ο ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει ερώτηση στη βουλή, γιατί δε διεκδικούμε από τη Γερμανία τις πολεμικές αποζημιώσεις, αίτημα που έχει θέσει προ πολλού ο ΛΑΟΣ, ενώ χθες στη βουλή συντάχθηκε με αυτό και το επικαλέστηκε και ο Μ. Τζίμας, βουλευτής της ΝΔ. Αυτά όμως μοιάζουν με δίκαιες μεν, αντανακλαστικές δε, ενέργειες. Και η υπουργός Οικονομίας κ. Κατσέλη προειδοποίησε ότι εάν δεν αλλάξει η στάση κάποιων χωρών (ονόματα δε λέμε) θα προσφύγουμε αλλού, εννοώντας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το πιο χρήσιμο είναι να καταλάβουμε όλοι τι ακριβώς παίζεται πίσω από την γερμανική εχθρότητα, για να ξέρουμε και πώς θα προετοιμαστούμε. Κυβέρνηση και πολίτες.
Ας πάρουμε το μέσο πολίτη. Διαβάζει ότι αυξήθηκαν κατακόρυφα οι φτωχοί στη Γερμανία και αντιλαμβάνεται ότι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να οξυνθούν τα εθνικιστικά τους αντανακλαστικά, αλλά αλλοίμονο αν πίστευε ότι οι φτωχοί καθορίζουν την οικονομική και εξωτερική πολιτική της Γερμανίας. Αυτή η επίκληση, είναι για τα προσχήματα.
Υπάρχουν βέβαια και τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στο τεράστιο οικονομικό όφελος της Γερμανίας από την πτώση του ευρώ, καθώς διευκολύνεται το εξαγωγικό της εμπόριο. Συμφέρει τους οικονομικούς κολοσσούς της Γερμανίας που υπαγορεύουν την πολιτική της κ. Μέρκελ, να επιθυμούν αποσταθεροποίηση της ζώνης του ευρώ , από μια πιθανή (πλέον) προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εάν δεν λάβουν άμεσα και ανακοινώσιμα μέτρα στήριξης;
Μια αντίθετη εκδοχή, εκφράζει αναλύοντας τις οικονομικές- πολιτικές εξελίξεις ο καλός γνώστης των οικονομικών δεδομένων, πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δραγασάκης. Τον κ. Δραγασάκη όπως και τον κ. Ανδρουλάκη, στα τόσα χρόνια που τους ακούω, ποτέ δεν τους περνώ στο «ντούκου». Γι΄ αυτό και τη μοιράζομαι μαζί σας αποσπάσματα από ραδιοφωνική του συνέντευξη στο «Κόκκινο», καθώς διαθέτουν στοιχεία που δεν επικαλούνται συνήθως οι οικονομικοί αναλυτές:
«Μια ερμηνεία που μπορούμε να δώσουμε είναι ότι η Γερμανία είναι μια μεγάλη εξαγωγική χώρα, το 49% του εθνικού της εισοδήματος είναι από εξαγωγές, πιστεύει ότι έχει το τεχνολογικό προβάδισμα έναντι άλλων χωρών και εκείνο το οποίο φοβάται, είναι τον πόλεμο μέσω συναλλαγματικών υποτιμήσεων ή διολισθήσεων, στους οποίους πολέμους μπορεί να καταφύγουν οι ΗΠΑ με το δολάριο και η Κίνα με το δικό της νόμισμα. Γι΄ αυτό προσπαθεί να έχει τη γραμμή ότι στηρίζει τη δημοσιονομική πειθαρχία και το σκληρό ευρώ. Δηλαδή η Γερμανία δεν ποντάρει για τις εξαγωγές της σε μια διολίσθηση του ευρώ, σε μια υποτίμηση του ευρώ. Ποντάρει σ΄ ένα σκληρό ευρώ και με το τεχνολογικό της προβάδισμα και με το σκληρό ευρώ θα μπορεί να αγοράζει η ίδια και οι τράπεζές της πολύ φθηνά περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό. Κι επομένως το πρόβλημα που έχουμε αυτή τη στιγμή, είναι ότι έχουμε μια «γερμανοποίηση», με την πολιτική έννοια του όρου, της Ε.Ε. και τις πολιτικές της. Δηλαδή, η πολιτική της Ε.Ε. τείνει να ταυτιστεί με τα ιδιαίτερα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου.
Αυτό δίνει και μια αντίφαση, στην οποία θα έπρεπε να επενδύσει μια χώρα σαν την Ελλάδα. Διότι αυτό το οποίο λέω, εφ΄ όσον είναι σωστό και πιστεύω ότι έχει βάση, σημαίνει ότι υπάρχει μια αντικειμενική σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στη γραμμή που υπηρετεί το γερμανικό κεφάλαιο αυτή τη στιγμή και τις χώρες όπως είναι η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, ενδεχομένως και η Ιταλία σε μικρότερο βαθμό αλλά και χώρες του Βορρά, οι οποίες δεν έχουν αυτή την εξαγωγική δυνατότητα που έχει η Γερμανία. Άρα μιλάμε για ένα πραγματικό πρόβλημα και όχι για παιχνίδι μόνο, επειδή υπάρχει και αυτή η άποψη. Χρησιμοποιήθηκε και ως παιχνίδι ή τουλάχιστον στην αρχή ως μοχλός πίεσης, αλλά μετά τη χρεοκοπία του Ντουμπάι τους ξέφυγε ο έλεγχος και έτσι αυτή τη στιγμή το ποιος είναι πιο τρομοκρατημένος από τον άλλον είναι ένα ερώτημα.
Το πρόβλημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη είναι ότι έχουμε χώρες εξαγωγικές με εμπορικά πλεονάσματα και χώρες που είναι εισαγωγικές κυρίως, έχουν δηλαδή ελλείμματα εμπορικά... Η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία. Το επιχείρημά τους είναι το εξής: Κύριοι, εφ΄όσον έχετε ελλείμματα, δεν έχετε ανταγωνιστικότητα. Και εφ΄ όσον δεν έχετε ανταγωνιστικότητα, φταίνε οι μισθοί. Άρα μειώστε τους μισθούς. Από εκεί ξεκινάει το αίτημα να καταργήσουμε τον 13ο μισθό. Αυτό είναι παραλογισμός, διότι, αν δεχτούμε αυτό τον αμφιλεγόμενο όρο ανταγωνιστικότητα, αυτός έχει να κάνει με χίλιους δυο παράγοντες, με τεχνολογίες, με οργανωτικά ζητήματα, με το μέγεθος των επιχειρήσεων, με την παράδοση της κάθε χώρας. Αυτό λοιπόν που στην ουσία μας λένε ότι κάθε ανισορροπία, κάθε έλλειμμα ανταγωνιστικότητας θα το πληρώνουν οι μισθωτοί. Και ήταν υποκριτικό που έλεγαν ότι τους ενοχλούσαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, διότι ο 14ος μισθός που ζητούν να καταργηθεί αφορά και δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους.
Ο αντίλογος ποιος είναι; Γιατί να μειωθούν οι μισθοί των ελλειμματικών χωρών και να μην αυξηθεί ο μισθός στις πλεονασματικές χώρες; Δηλαδή γιατί να μην αυξηθεί ο μισθός του Γερμανού εργαζόμενου, όταν μάλιστα οι ίδιες οι μελέτες οι δικές τους θεωρούν ότι ο γερμανικός μισθός είναι υποτιμημένος σε σχέση με την παραγωγικότητα κατά 5-6%. Αν ανέβουν οι μισθοί στη Γερμανία δεν θα περάσουν καλύτερα οι Γερμανοί εργάτες κατά 5% π.χ., αλλά θα ανέβει η ζήτηση συνολικά στη Γερμανία, θα υπάρξει ανάκαμψη στη γερμανική οικονομία και η ανάκαμψη της γερμανικής οικονομίας λόγω μεγέθους θα συμπαρασύρει κατά κάποιο τρόπο κα ως ένα βαθμό και οικονομίες όπως είναι η ελληνική, όπως η ισπανική, όπως είναι η πορτογαλική».
Αυτά υποστηρίζει ο κ. Δραγασάκης. Τα συμπεράσματα δικά σας. Οι αντίθετες απόψεις-με την ανάλογη επιχειρηματολογία φυσικά- στη διάθεσή σας, να τις φιλοξενήσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου